In de dertig jaar van het verbond van het Charter van Groningen hebben duizenden kerken in Europa zich ingezet voor vreemdelingen in nood, hebben kerkelijke gemeenschappen omgezien naar kwetsbare mensen zoals opgedragen in de tekst van Mattheüs 25. Duizenden mensen hebben daardoor een veilig bestaan kunnen opbouwen, weer een leven gekregen.
Onze kerk heeft op 29 april 2018 het Charter van Groningen ondertekend.
Het Charter van Groningen
1. De situatie van vluchtelingen en asielzoekers in Europa is verontrustend. Er is een algemene tendens bij de Europese regeringen om grenzen te sluiten en de binnenkomst van vluchtelingen en asielzoekers een halt toe te roepen. Allerlei wetgevende en bureaucratische maatregelen worden op nationaal en regionaal niveau met het oog hierop genomen. Over het algemeen wordt een restrictieve interpretatie van het begrip vluchteling en van de vluchtelingenverdragen van Genève van 1951 en 1967 gehanteerd. Als plaatselijke kerken, parochies, gemeenten en basisgroepen voelen wij ons in deze situatie op onze christelijke verantwoordelijkheid aangesproken. Juist vluchtelingen en asielzoekers maken zichtbaar hoeveel geweld en onrecht in de wereldsamenleving heerst. Zich onttrekken aan de lasten en de zorgen die met de opvang van vluchtelingen verbonden zijn betekent: weigeren om dit geweld en onrecht als een maatschappelijk probleem te beschouwen. Ons geloof, dat God de eenheid van de mensheid wil, brengt ons er toe deze weigering te verwerpen en daarom juist voor vluchtelingen en asielzoekers partij te kiezen.
2. Partij kiezen betekent voor ons in de eerste plaats, dat wij in plaatselijk verband ons naar vermogen voor de opvang en toelating van vluchtelingen inzetten. Maar daarnaast betekent het, dat in het terzake gevoerde beleid niet het (vermeende) nationale of Europese belang voorop staat, maar een ruimhartige uitleg van de internationale verdragen inzake vluchtelingen en mensenrechten. Wij verbinden ons er aan mee te werken, dat onze landen in de internationale lastenverdeling participeren op een wijze die overeenkomt met de plaats die Europa in het geheel van de wereld inneemt en (in de geschiedenis) heeft ingenomen.
3. Wanneer wij goede gronden hebben om aan te nemen dat een met uitzetting bedreigde vluchteling of asielzoeker een rechtvaardige en menswaardige behandeling wordt onthouden, of dat beslissingen worden genomen die een ernstige bedreiging vormen voor de kwaliteit van zijn of haar bestaan, dan verbinden wij ons hem of haar op te nemen en te beschermen, totdat een voor alle partijen aanvaardbare oplossing is gevonden. Een openlijke confrontatie met onze overheden of directe acties van solidariteit en protest zullen wij, wanneer de situatie naar onze overtuiging daarom vraagt, niet uit de weg gaan.
4. Wij zullen plaatselijke, nationale en internationale raden en verbanden van kerken bij voortduring wijzen op hun verantwoordelijkheid ter zake van de problematiek van vluchtelingen en asielzoekers, en er bij hen op aandringen met de hun eigen mogelijkheden en middelen deze verantwoordelijkheid op zich te nemen.
5. Ons beschouwend als partners in een verbond van plaatselijke kerken, parochies, gemeenten en basisgroepen, die partij kiezen voor vluchtelingen en asielzoekers, beloven wij elkaar steun en solidariteit, en streven wij er naar zoveel mogelijk kerkelijke en andere gemeenschappen bij dit verbond te betrekken.
Mission Statement 30 jaar Charter van Groningen
“De situatie van vluchtelingen en asielzoekers in Europa is verontrustend. Er is een algemene tendens bij de Europese regeringen om grenzen te sluiten en de binnenkomst van vluchtelingen en asielzoekers een halt toe te roepen.”
Zo begint het Charter van Groningen, 1988.
Daarom tekende dat jaar – 1988 - een groot aantal kerkelijke gemeenschappen, verspreid over Europa de verbondstekst het Charter van Groningen. Van Genève via Berlijn en Manchester tot Zuid-Afrika verbonden geloofsgemeenschappen zich aan de uitgangspunten van het Charter. Deze gemeenschappen kozen daarmee partij. Ze kozen en kiezen partij voor vluchtelingen en asielzoekers in nood.
De afgelopen 30 jaar heeft dit Charter betekenis gehad in het leven van veel mensen. Ontheemden, afgewezen vluchtelingen, staatlozen, mensen zonder identiteit, mensen die ten onrechte bedreigd werden met uitzetting naar uiterst gevaarlijke omstandigheden, mensen die op straat stonden zonder eten, soms ziek, soms ernstig ziek, mensen zonder toekomst. Mensen die nergens anders terecht konden. Vreemdelingen in onze poorten, die we zoveel als mogelijk hebben geholpen.
30 jaar Charter is geen reden om feest te vieren. Het feit dat ons werk nodig was, is eerder reden tot droefenis en bezinning. Wel is het goed om te bedenken waartoe we als mensen met elkaar ook in staat zijn: het uitsteken van de handen aan iemand in nood, het ineen slaan van handen, elkaar helpen dragen. Elkaar steunen, bemoedigen, aanmoedigen. Verschil maken in het leven van mensen. Mensen (weer) een toekomst geven.
Anno 2018: Er verkeren nog steeds veel vluchtelingen en asielzoekers in nood. Het afgrijselijke feit is dat er sinds de Tweede Wereldoorlog nog nooit zoveel mensen op de vlucht waren als nu. En nog steeds worden velen van hen rechten onthouden en nemen de meeste staten niet de verantwoordelijkheid die ze zouden moeten en kunnen dragen. Het werk gaat dus verder; het is harder nodig dan ooit. Alle reden om opnieuw stil te staan bij de geest van het Charter. Om ook nieuwe gemeenschappen op te roepen zich aan te sluiten en partij te kiezen.
- 30 jaar Charter was en is betekenisvol
- 30 jaar Charter was en is bemoediging
- 30 jaar Charter was en is bekrachtiging van solidariteit
- 30 jaar Charter was en is omdat het om mensen gaat